Σάββατο 16 Μαΐου 2009

ΛΑΘΟΣ


Μεσημέρι. Ζέστη. Αχνός. Νωχελική, νυσταγμένη φασαρία.
Προχωρά αργά προς το σπίτι. Ξαφνικά η καρδιά του χτυπάει δυνατά καθώς απο μακριά βλέπει μια ξεχασμένη Ανάμνηση και ένα Λάθος να τον περιμένουν.Με αγωνία και κρυφή χαρά πλησιάζει.Χαρά γιατί βλέπει το Λάθος του ζωντανό να εξακολουθεί να υπάρχει. Κάτι που σημαίνει οτι και ο ίδιος υπάρχει. Αγωνία γιατί αυτή η χαρά, του προκαλεί τύψεις που αρνείται την ύπαρξη τους, η μάλλον που είναι σίγουρος για την ανυπαρξία τους. Χειραψία. Συστήνεται ξανά και μανιασμένα προσπαθεί μέσα σε 5 λεπτά να τους περιγράψει όλα τα γεγονότα της ζωή του που δεν γνωρίζουν. Μια φτιαχτή μελαγχολία γεμίζει το πρόσωπο του καθώς προσποιείται ότι δεν είναι ευτυχισμένος για να μην στενοχωρήσει το Λάθος. Έχει άγχος γιατί θέλει να αποφύγει τη συζήτηση με την Ανάμνησή για το λάθος,μπροστά στο Λάθος. Μιλώντας βλακωδώς για ότι του έρθει στο μυαλό προσπαθεί να νικήσει την αμηχανία.
Αυτοκίνητα περνούν, ένα τζιτζίκι φωνάζει ακριβώς πάνω από το κεφάλι του. Ζαλίζεται. Αποχαυνώνεται και χάνει τον έλεγχο.Το Λάθος απλά τον κοιτά στα μάτια. Η σιωπή του, τον ρωτά γιατί σκόπιμα το αγνοεί. Δίνοντας του σημασία, δίνει νόημα και στην δική του ύπαρξη. Και πως μπορεί να επιβιώσει ένα Λάθος, χωρίς την αναγνώριση ότι δικαίως υπάρχει. Άσκοπη συζήτηση. Υδρατμοί ανεβαίνουν στον ουρανό και μαζί τους εξαφανίζεται και η παρέα του.
Πάλι δεν τα κατάφερε. Παλι το Λάθος δεν παραδέχτηκε μόνο του την υπαρξή του. Είχε επιδιώξει με χαρά να ξαναβρεθεί μαζί τους και στο παρελθόν αλλά η κατάληξή ήταν η ίδια. Προσπαθεί να κάνει ένα βήμα. Καταρρέει. Λιώνει από την ζέστη και γίνεται ένα με τον δρόμο. Αυτοκίνητα συνεχίζουν να περνούν. Eνα τραγούδι ακούγεται καθώς ένα από αυτά χάνεται στο τέλος του δρόμου.
"...Έχω αντέξει πολλά Δε με ξέρεις καλά κανείς δε με ξέρει...."
Σηκώνεται. Ναι αυτό είναι. Κανείς δεν με ξέρει.


1 σχόλιο:

  1. Τα λάθη μας συντροφεύουν, αλλοίμονο, αν δεν είχαμε κι αυτά.Για φαντάσου μας σε έναν τέλειο μα γυάλινο κόσμο. Παγώνω και μόνο που το σκέφτομαι...
    Και ναι, κανείς δεν μας ξέρει. Άλλωστε πόσο γνωρίζουμε και μεις οι ίδιοι τον εαυτό μας; Μεγαλώνουμε ψάχνοντας μέσα μας και συνεχώς ανακαλύπτουμε καινούρια πράγματα για μας τους ίδιους. Μηπως όμως αυτή δεν είναι η ομορφιά της ζωής;

    ΑπάντησηΔιαγραφή