Κυριακή 14 Ιουνίου 2009


Και η ζωή συνεχίζει να κυλάει. Να περνάει. Κι εσύ ψάχνεις εκείνες τις ελάχιστες στιγμές, τις προκαθορισμένα μικρές που σου δίνουν την δύναμή να αντέξεις. Μόνο που για να τις ευχαριστηθείς, πρέπει να ξεπεράσεις την μελαγχολία που σου προκαλούν. Πρέπει να κοροϊδέψεις τον ίδιο σου τον εαυτό, να τον πείσεις ότι η ελάχιστη χρονική διάρκεια τους είναι το νόημα τους. Και συνεχίζεις έτσι το κυνηγητό και τις μυρίζεις από μακριά και μόλις βρεθείς μέσα τους σαν ναυαγός σε κλαδί γαντζώνεσαι στο κάθε τους δευτερόλεπτο, ρουφάς με ηδονή τον καπνό τους, απολαμβάνεις με όλο σου το είναι πριν το τέλος.
Και μετά γυρίζεις σπίτι ξαπλώνεις και δεν μπορείς να κοιμηθείς. Και πριν καταλάβεις τι γίνεται είσαι σε ένα δρόμο. Χωρίς τέρμα. Μαζί με άτομα που μάλλον είναι φίλοι σου. Αισθάνεσαι όμορφα δυνατός όλο ζωή. Δεν ξέρεις αν είναι πραγματικότητα δεν ξέρεις αν είναι αληθινό αλλά δεν σε νοιάζει. Αισθάνεσαι ότι μπορείς να τα παλέψεις όλα. Ξαφνικά κάτι αλλάζει. Οι δίπλα σου αρχίζουν να τρέχουν. Όσο ποιο γρήγορα μπορούν. Σου φωνάζουν. ΤΡΕΞΕ, ΕΡΧΕΤΑΙ. Καταλαβαίνεις ότι μόνο αν μείνεις μαζί τους έχεις ελπίδα. Όχι δεν θα χάσεις. Θα τα καταφέρεις. Είναι εύκολο. Το μόνο που χρειάζεται είναι να τρέξεις. Ξεκινάς. Ιδρώνεις. Τι γίνεται; Νιώθεις τα πόδια σου απίστευτα βαριά. Το κορμί σου εχει πάρει κλίση προς τα μπρός μα τα πόδια με το ζόρι που περπατούν. Μπορείς όμως και αλλιώς. Εξάλλου αν θέλεις κάτι το καταφέρνεις. Και τώρα το θές πολύ. Βάζεις όλη την δύναμη του μυαλού σου. Ο εγκέφαλος σου λες και έχει μπει στα κύτταρα των ποδιών σου και σπρώχνει με όλη του την δύναμη. Ασύγκριτα μεγαλύτερη της δύναμης με την οποία μια γυναίκα σπρώχνει το μωρό της στον κόσμο. Το πρόσωπο σου κοκκινίζει από την προσπάθεια. Μέσα στα μάτια σου ζωγραφίζονται όλο το πάθος όλη η προσπάθεια όλη η δύναμη σου. Άγχος σε κατακλύζει. Δεν θα προλάβεις. ΑΑΑΑΑΑΑΑ
Νικιέσαι. Τα πόδια σου ακόμα ποιο βαριά. Οι φίλοι σου χάνονται στο ορίζοντα.
Πιάνεις το μέτωπο σου και είναι μούσκεμα. Νιώθεις κουρασμένος μουδιασμένος απογοητευμένος εξαντλημένος. Ο ήλιος σε χτυπάει στο πρόσωπο.
Άλλη μια μέρα ξεκινά... Άλλη μια μερα χωρίς να ξέρεις τι κυνηγάς και τι σε κυνηγάει...


1 σχόλιο:

  1. Έχεις δει ανατολή; Είναι πανέμορφη και με γεμίζει αισιοδοξία για τη μέρα, που έρχεται, για την άλλη μια μέρα που θα κυνηγήσω τη ζωή, που θα της χαμογελάσω και θα μου χαμογελάσει, που θα τη ρουφήξω "σαν τον καπνό του τσιγάρου" και θα νοιώσω όμορφα. Είναι όμορφη η ζωή γιατί έχει κάτι μικρούτσικες δυνατές πανέμορφες στιγμές, που αν τις ρουφήξω με γεμίζουν, μου αρκούν, μου γεμίζουν τις μπαταρίες για την άλλη μια μέρα που θα ρθεί... Εχεις δει ηλιοβασίλεμα; Είναι πανέμορφο το ηλιοβασίλεμα γιατί με γεμίζει χαρά για τη μέρα που πέρασε και έφτασε στο τέλος της και γω έχω τα μάτια ακόμη ανοιχτά και μπορώ να δω αυτή την ομορφιά

    ΑπάντησηΔιαγραφή