"Ήδη το δάσος δέν έχει πια το χθεσινό πράσινο και τα κληματόφυλλα αρχίζουν να δείχνουν κίτρινα, ανάμεσά τους τα τσαμπιά αποκτούν ήδη το μπλέ η το πορφυρό τους χρώμα. Και τα βουνά παίρνουν κατά το βράδυ το βιολετί τους κι ο ουρανός τους σμαραγδένιους τόνους που οδηγούν προς το φθινόπωρο. Κι έπειτα; Επειτα θα τελειώσουν ξανα τα βράδια στο Γκρόττο, τα μπάνια το απομεσήμερο στη λίμνη του Άγκνο, η ανάπαυση και η ζωγραφική κάτω απο τις καστανιές. Χαράς τον που μπορεί έπειτα να γυρίσει σε κάποια αγαπημένη εργασία, σε αγαπημένους ανθρώπους, σε κάποια πατρίδα!
Όποιος δεν έχει τίποτα απ' αυτά, για όποιον δεν υπάρχουν αυτές οι αυταπάτες, αυτός κουλουριάζεται με τα πρώτα κρύα στο κρεβάτι η καταφεύγει σε ταξίδια και κοιτάζει ως περιπλανώμενος τους ανθρώπους που έχουνε πατρίδα, που πιστεύουν στα επαγγέλματα και στις δραστηριότητες τους, τους κοιτάζει πως δουλεύουν, προσπαθούν και κοπιάζουν, βλέπει πως, πάνω απ' όλη την καλή τους πίστη και το μόχθο, αργά και αδιόρατα μαζεύοντα τα σύννεφα του επόμενου πολέμου, την επόμενης αναστάτωσης, του επόμενου χαμού."
Το παραπάνω απόσπασμα ανήκει στο βιβλίο του Hermann Hesse "Ένα θάυμα κάθε αρχή την κατοικεί"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου