ΥΠΟΘΕΤΙΚΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

"Γέρο γραφειοκράτη, συνάδερφέ μου, που είσαι εδώ, δε σ' έκανε ποτέ κανένας να δραπετεύσεις και δε φταίς διόλου γι' αυτό. Έχτισες την ησυχία σου, κλείνοντας, όπως κάνουν οι τερμίτες, όλα τα ανοίγματα προς το φώς. Τυλίχτηκες μέσα στη μπουρζουάδική ασφάλειά σου, στη ρουτίνα σου, στο καταθλιπτικό τυπικό της επαρχιακής ζωής, και σήκωσες αυτό το ταπεινό πρόχωμα κόντρα στους ανέμους, στις παλίρροιες, και στ' άστρα. Δε θες να νοιαστείς διόλου για τα μεγάλα προβλήματα, αρκετά κουράστηκες προσπαθώντας να ξεχάσεις την ανθρώπινή σου υπόσταση. Δεν είσαι καθόλου ο κάτοικος ενός περιφερόμενου πλανήτη, δεν βάζεις καθόλου αναπάντητα ερωτήματα στον εαυτό σου: Είσαι ενας μικροαστός της Τουλούζης. Κανένας δε σ' έπιασε απο τους ώμους όσο ήταν ακόμα καιρός. Τώρα ο πηλός απο τον οποίο φτιάχτηκες στέγνωσε, και σκλήρυνε και κανείς δεν θα μπορέσει πια να ξυπνήσει μέσα σου τον κοιμισμένο μουσικό, ή τον ποιητή ή τον αστρονόμο που έκλεινες ίσως στην αρχή μέσα σου."

- Φίλε μου Αντουάν δεν σκέφτηκα ποτέ να δραπετεύσω. Δεν γεννήθηκα για να δραπετεύω. Γεννήθηκα και το μόνο που έμαθα και μου αρέσει έιναι να ψάχνω να βρώ την ισορροπία. Έτσι όπως έχω ονομάσει εγώ την έλλειψη λύπης, σκοτούρας, σκέψεων και συλλογισμού. Και αν την βρώ να μείνω μαζί της για πάντα. Κάθε αχτίδα φωτός που μπαίνει μέσα στη φωλιά μου, κάθε σκέψη πάνω στην υπόστασή μου, κάθε διατάραξη της αγαπητής μου ρουτίνας το μόνο που κάνει έιναι να μου χαλάει την ισορροπία. Μήπως εσύ που σκέφτεσαι, που αναρωτιέσαι, που διαλογίζεσαι, που μελετάς την περίπτωσή μου, θα την βρείς ποτέ; Καταδικασμένος έισαι στο αιώνιο κυνήγι της. Ξέρω καλά οτι κάποιες στιγμές νιώθεις την χαρά της ανακάλυψης, νιώθεις την ένωση με το αιώνιο, την αγαλλίαση, πλησιάζεις ποιο κοντά στο σκοπό της ύπαρξής σου. Μόνο που όταν με κρίνεις ξεχνάς τις άλλες στιγμές. Εκείνες τις απόλυτης αβεβαιότητας, του χάους, της μη ύπαρξης νοήματος. Τις στιγμές της μοναξιάς στην οποία σε καταδικάζει η διαρκής αναζήτηση. Τις στιγμές που νιώθεις μέσα σου το τίποτα, χωρίς μια αλήθεια να πιαστείς. Ε λοιπόν σου λέω αυτές τις στιγμές προσπαθώ να αποφύγω. Νομίζεις οτι χάνω; Αυτό που ξέρω στα σίγουρα είναι ότι μπροστά στο θάνατο θα μοιάζουμε τρομαχτικά. Για μετα δεν με ενδιαφέρει.
Όχι φίλε Αντουάν. Δεν έιναι οτι κανένας δεν με έπιασε απο τους ώμους όταν ο πηλός μου ήταν ακόμα νωπός. Είναι οτι εγώ ο ίδιος προσπαθώ μια ζωή να τον στεγνώσω. Θέλω να ζήσω οχι σαν μια πέτρα που κυλά αλλά σαν μια ακίνητη. Ναι, να χορταριάσω. Θα γίνω φίλος όμως με κάθε χορτάρι που φυτρώνει πάνω μου. Το βρίσκεις εύκολο;
Εσύ με τι θα γίνεις φίλος;

Το απόσπασμα στα εισαγωγικά ανήκει στη "Γή ανθρώπων" του Αντουάν ντε Σεντ-Εξιπερί