Τρίτη 8 Δεκεμβρίου 2009

Το δωμάτιο εθελούσια φυλακή, μόνος φίλος
του χνώτου η βαριά οσμή. Φωτάκια αναβοσβήνουν ρυθμικά
κι ο Οίκτος σκοτεινός, κουλουριασμένος στη γωνιά
αδυσώπητος εχθρός σε βλέμματα, αγγίγματα, Χρόνια πολλά.

Χρόνος, χαρές, πόνος, αναμνήσεις, στιγμές
ξεθωριάζουν χωρίς ίχνος νοσταλγίας, χωρίς ίχνος μελαγχολίας
καταβροχθίζονται με πάθος διεστραμμένα ερωτικό
απο ένα τερατόμορφα αιώνιο παρόν.

Κι η αγαλλίαση με της φλεγόμενης ψυχής την μυρωδιά,
με της ύπαρξης τα αβέβαια ουρλιαχτά
ψίχουλα αυτού του φαγητού, ρινίσματα συναισθηματισμού
που με κρατούν ακόμα ζωντανό
σε μια κόλαση που τώρα συμπαθώ.

Μόνο ο ρυθμός του ξεθωριάσματος της αγάπης
-απαλλαγμένος απο κάθε τι μεταλλικό-
ξερνάει πάνω μου σταγόνες παρελθόν
και ίσως με τρομάζει
ίσως το μάγουλο στολίζει
με ένα κρυσταλλένιο δάκρυ.

Κι έτσι αναζητώντας το ξεθώριασμα αυτό
την τελευταία μου πνοή σταθερά θα αφήνω κάθε βράδυ
λαχανιασμένος, ιδρωμένος
με τα σκέλια κολλήμένα στο παρόν μου
και μόνο αντίλαλο τον οργασμό των άλλων,
γυρεύοντας το παρελθόν μου.

(8-12-2009)

1 σχόλιο:

  1. η αλήθεια είναι, πως δεν μπορώ να καταλάβω γιατί κολλάμε σε ένα παρελθόν, που μπορεί και να πονάει ή να είναι και καλύτερο απ΄το παρόν... αλλά μόνο με την έννοια οτι το έχουμε βιώσει και το γνωρίζουμε, ενώ το παρόν υποκρύπτει και το άγνωστο...
    Δεν θα ήταν προτιμότερο, αν ζούμε σε ένα μίζερο παρόν να προσπαθήσουμε να το βγάλουμε απ' τη μιζέρια του, αντι να ζούμε προσκολλημένοι το παρελθόν;
    Ίσως και να είμαι υπερβολικά αισιόδοξη, μα η ζωή μπορεί να είναι όμορφη στις λεπτομέρειές της, αρκεί να έχουμε μάτια να τις δούμε...
    καλό σου βράδυ

    ΑπάντησηΔιαγραφή