ΔΙΑΒΑΤΗΣ

  

   Το καλοκαίρι πάντα με φέρνει ποιο κοντά στα βιβλία κυρίως λόγω περισσότερου χρόνου. Σε ένα από αυτά λοιπόν βρήκα το παρακάτω απόσπασμα, το οποίο εξηγεί θαυμάσια κάτι που δεν θα μπορούσα ποτέ να διατυπώσω τόσο ξεκάθαρα. Την μαγεία που σου προσφέρει το βιβλίο. Το μοιράζομαι με όποιον -λόγω μεγέθους- καταφέρει να φτάσει στο τέλος του κειμένου.

  "" Όλα όμως τα συναισθήματα που μας κάνουν να νιώθουμε τη χαρά ή την δυστυχία ενός πραγματικού προσώπου δεν πραγματοποιούνται εντός μας παρά μόνο μέσα από μιαν εικόνα αυτής της χαράς η της δυστυχίας. Η επινοητικότητα του πρώτου μυθιστοριογράφου στάθηκε ότι κατάλαβε πως στο μηχανισμό των συναισθημάτων μας, αφού η εικόνα είναι το μόνο ουσιαστικό στοιχείο, η απλοποίηση που θα πήγαινε να καταργήσει καθαρά και ξάστερα τα πραγματικά πρόσωπα θα ήταν μια αποφασιστική τελειοποίηση. 

      Έναν πραγματικό άνθρωπο, όσο βαθιά κι αν τον συμπαθούμε, τον βλέπουμε ως ένα μεγάλο βαθμό με τις αισθήσεις μας, παραμένει δηλαδή για μας αδιαπέραστος, προσφέρει ένα νεκρό βάρος που η ευαισθησία μας δεν μπορεί να σηκώσει. Αν του τύχει κάποιο κακό, μόνο σ' ένα ελάχιστο τμήμα της συνολικής ιδέας που έχουμε γι' αυτόν θα μπορούσαμε να συγκινηθούμε. Κι ακόμα περισσότερο, μόνο σ' ένα τμήμα της συνολικής ιδέας που έχει για τον εαυτό του θα μπορέσει κι ο ίδιος να συγκινηθεί.

      Εύρημα του μυθιστοριογράφου ήταν η σκέψη ν' αντικαταστήσει αυτά τα απροσπέλαστα στην ψυχή τμήματα με ίσο αριθμό από άυλα τμήματα, που η ψυχή μας δηλαδή μπορεί να τα αφομοιώσει. Τι σημασία έχει τότε αν οι πράξεις, οι συγκινήσεις αυτών των πλασμάτων, που ανήκουν σ΄ ένα καινούργιο είδος, μας φαίνονται αληθινές, αφού τις κάναμε δικές μας, αφού γεννιούνται μέσα μας, αφού κρατούν κάτω απ' την εξουσία τους το ρυθμό της αναπνοής μας και την ένταση την ματιάς μας, ενώ γυρίζουμε εναγώνια τις σελίδες του βιβλίου;

     Κι απ' τη στιγμή που ο μυθιστοριογράφος μας έβαλε σ' αυτή την κατάσταση- όπου, καθώς συμβαίνει σ' όλες τις καθαρά εσωτερικές καταστάσεις, κάθε συγκίνηση δεκαπλασιάζεται, όπου το βιβλίο του θα μας αναστατώσει με τον τρόπου που μας αναστατώνει το όνειρο, αλλ' ένα όνειρο πιο καθαρό απ' αυτά που βλέπουμε στον ύπνο μας, και που η ανάμνηση του θα διαρκέσει περισσότερο- τότε κάνει να ξεσπάσουν μέσα μας σε μιαν ώρα όλες οι εφικτές ευτυχίες και δυστυχίες που στη ζωή θα χρειαζόμαστε χρόνια για να γνωρίσουμε μερικές τους, και που οι πιο έντονες δεν θα μας αποκαλυφθούν ποτέ, γιατί ο αργός ρυθμός της γένεσης τους μας αφαιρεί την δυνατότητα να τις συλλάβουμε. ""

 Μαρσέλ Προύστ

"Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο

 Απ' την μεριά του Σουάν"