ΔΙΑΒΑΤΗΣ

Το παρακάτω απόσπασμα δημοσιεύεται ή για λόγους αυτοϊκανοποίησης ή για υπενθύμιση ότι υπάρχει ή με σκοπό την καλύτερη κατανόηση του εαυτού μου από τον εγκέφαλό μου ή γιατί μόνο με λόγια άλλων μπορώ να εκφραστώ ή γιατί δεν έχω τι άλλο να κάνω. Θα μου πείτε γιατί δεν το γράφεις σε ένα χαρτί, να το κολλήσεις στο μαξιλάρι σου, να το βλέπεις κάθε μέρα. Δεν ξέρω. Μάλλον γιατί...έτσι.

 

"Αν ήμουν λιγότερο αποφασισμένος να στρωθώ οριστικά στη δουλειά, θα είχα ίσως κάνει μια προσπάθεια για ν' αρχίσω αμέσως. Αφού όμως η απόφαση μου ήταν κατηγορηματική κι αφού πριν περάσουν είκοσι τέσσερις ώρες- στο πλαίσιο της επόμενης μέρας όπου όλα ταίριαζαν τόσο καλά γιατί δεν βρισκόμουν ακόμα εκεί- οι καλές μου προθέσεις θα μπορούσαν να πραγματοποιηθούν εύκολα, θα ήταν προτιμότερο να μη διαλέξω ένα βράδυ που ήμουν κακοδιάθετος για ένα ξεκίνημα στο οποίο οι επόμενες μέρες δεν έμελλε, αλίμονο! να φανούν πιο πρόσφορες. Ήμουν όμως λογικός. Για κάποιον που είχε περιμένει χρόνια θα ήταν παιδιάστικο να μη δεχθεί μια καθυστέρηση τριών ημερών. Βέβαιος πως την μεθεπόμενη θα είχα κόλας γράψει μερικές σελίδες, δεν έλεγα λέξη στους γονείς μου για την απόφασή μου. Προτιμούσα να κάνω μερικές ώρες υπομονή για να φέρω στη γιαγιά μου - με την παρηγοριά και τη διαβεβαίωση- μια εργασία στα σκαριά. Δυστυχώς η επαύριο δεν ήταν αυτή η αντικειμενική και πλατιά μέρα που περίμενα μέσα στον πυρετό. Όταν είχε τελειώσει, η τεμπελιά μου και η οδυνηρή μου πάλη ενάντια σε ορισμένα υποκειμενικά εμπόδια είχε απλούστατα βαστάξει είκοσι τέσσερις ώρες παραπάνω. Κι ύστερ' από λίγες μέρες, καθώς τα σχέδιά μου δεν είχαν πραγματοποιηθεί, δεν είχα πια την ίδια ελπίδα πως θα μπορούσαν να πραγματοποιηθούν αμέσως, κι έτσι δεν είχα πια το ίδιο θάρρος για να υποτάξω τα πάντα σ΄αυτή την πραγματοποίηση: ξανάρχιζα να ξαγρυπνώ, μη έχοντας πια, για να με αναγκάσει να πλαγιάσω νωρίς το βράδυ, το βέβαιο όραμα πως θα έβλεπα ν' αρχίζει το έργο το επόμενο πρωινό. Χρειαζόμουν πριν ξανακερδίσω τον παλμό μου μερικές μέρες ανάπαυσης, και τη μοναδική φορά που η γιαγιά μου τόλμησε μ' έναν τόνο απαλό κι απογοητευμένο να διατυπώσει αυτή τη μομφή: "Έ, λοιπόν, αυτή την εργασία, δεν γίνεται καν λόγος πια γι' αυτή;", το πήρα άσχημα, βέβαιος πώς, μη μπορώντας να καταλάβει πώς η απόφασή μου ήταν ανέκκλητη, είχε πάλι προκαλέσει την αναβολή, ίσως μάλιστα για καιρό, της εκτέλεσής της, με τον εκνευρισμό που μου προκαλούσε η άρνησή της να κρίνει το δίκιο μου, εκνευρισμό κάτω απ' την επιρροή του οποίου δεν θα ' θελα ν' αρχίσω το έργο μου."

 Μαρσέλ Προύστ

"Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο

 Στον ίσκιο των ανθισμένων κοριτσιών"