ΑΓΝΩΣΤΟ ΑΓΓΙΓΜΑ (συνέχεια)

  Καθώς έδινα μηχανικά την πρώτη απάντηση -καλά είναι.- αποκαλύπτονταν μέσα μου η αλήθεια. Εκείνη είχε από καιρό φύγει. Είχε με δική της απόφαση ενώσει το σώμα της με την γη. Δεν ξέρω αν με είχε λυπήσει η φυγή της. Πως μπορούσε άραγε η απουσία της να με στενοχωρήσει περισσότερο από την δική μου μη παρουσία στη ζωή της; Πως όμως δεν αντιλήφθηκα από την αρχή την υπερφυσική της εδώ παρουσία; Γιατί η ίδια με έμμεσο τρόπο έπρεπε να μου το φανερώσει. Γιατί στο βλέμμα της ήταν ζωγραφισμένη έντονα η ανάγκη να καταλάβω; Η μοναδικότητα της στιγμής που ζούσα δεν μου άφηνε χρόνο για περαιτέρω σκέψεις.Ήμουν κι εγώ πια κάτοχος του κοινού μυστικού.Ταραγμένος σηκώθηκα και πέρασα στην κουζίνα λιγότερο για να πιω νερό και περισσότερο για να αφομοιώσω καλύτερα, μόνος, τα γεγονότα. Η εμφάνιση και δεύτερου δωματίου στο Δωμάτιο διόλου δεν με ξάφνιασε.

  Η μετοχή μου όμως στην μυστήρια ατμόσφαιρα, λες και ήταν ο μοναδικός σκοπός της ύπαρξής της ,σήμανε και το τέλος της. Κατάλαβα ότι ετοιμάζεται να φύγει. Μέσα μου γεννήθηκε τεράστια επιθυμία να τη φιλήσω. Μη μπορώντας να συγκρατήσω το ανεπαίσθητο τίναγμα του σώματός μου και για να κρύψω αυτό που η καρδιά μου περίμενε με συγκίνηση, προχώρησα αργά, ίσως και με κάποια αδιαφορία προς το μέρος της. Τη στιγμή που πλησίασα τόσο ώστε να νιώθω την ανάσα της, με άρπαξε με τα δύό της χέρια λέγοντας: Θα σε φιλήσω, μην ανησυχείς.

  Παραπατώντας σχεδόν ανήμπορος να σκεφτώ το οτιδήποτε άνοιξα μια τρύπα στο τοίχο και βρέθηκα στο δρόμο. Στο επόμενο βλεφάρισμα των ματιών ο κόσμος έπαψε να είναι εύπλαστος. Το σώμα μου κείτονταν σε εντελώς αντίθετη κατάσταση παγωμένο και ακίνητο γεμάτο τρόμο στην σκέψη κάθε επικείμενης κίνησης, ενώ στο κεφάλι μου κυριαρχούσαν η φράση Εκείνης τη στιγμή του φιλιού. "Θα έρχομαι. Θα έρχομαι." Φράση που μέσα στα αυτιά μου πολλαπλασιασμένη από την ηχώ της, δεν διέφερε σε τίποτα από τις σειρήνες του πολέμου, κάνοντας αυτή τη στιγμή του φιλιού -την τόσο μικρή χρονικά- την μοναδική ανάμνηση που μέσα τις περικλείονταν όλες οι προηγούμενες στιγμές. Και θα έμενε η μοναδική αν λίγο αργότερα στο μυαλό μου δεν γύριζε το βλέμμα της. Αυτό που με πάγωνε ακόμα περισσότερο ήταν η αδυναμία μου να το κατατάξω, να το συνδέσω με τα συναισθήματα από τα οποία προκλήθηκε. Δεν ήξερα αν εκφράζει αγάπη καθώς είχα την εντύπωση ότι εκεί στο βάθος του, είχα διακρίνει μια αχτίδα μίσους. Μια κρυμμένη απύθμενη κακία, μια δίψα για εκδίκηση, που σε συνδυασμό με τον εξακολουθητικό χρόνο της φράσης "θα έρχομαι", της έδινε χαρακτήρα αιώνιο.

  Για καιρό αναρωτιόμουν και αναζητούσα το νόημα αυτής της οπτασίας, αυτής της μεταπήδησης μου σε ένα κόσμο έξω από το δικό μου. Αυταπάτη ή όχι δεν έπαψε ποτέ να με στοιχειώνει αλλά ούτε και ποτέ δέχτηκα να αναζητήσω επιμελώς την σημασία του.