Μονοπάτια ψυχής

Μετράω μέσα μου τις στιγμές μου
και τις εσωτερικές φωνές μου
γλιστράω σχεδόν στα σκοτεινά και πέφτω
αλλά η ορμή είναι τόσο δυνατή ώστε σηκώνομαι από την αρχή
ψάχνω τα συντρίμμια μου για να σηκωθώ
Ψάχνω το δικό μου μονοπάτι
Ηχεί στο σκοτάδι σκληρή και αδυσώπητη μοναξιά
Γύρω μου παντού γκρεμισμένα τείχη και ματωμένες ψυχές
Ψάχνω τον κρυμμένο και χαμένο μου άλλο εαυτό
Εκείνον που θέλει να γεννηθεί και να περπατήσει πάνω σε αναμμένα κάρβουνα και
χιονισμένες πλαγιές
Εκείνον που θέλει να δοκιμάσει την κόψη του ξυραφιού
γιατί μέσα από τον πόνο θα δοκιμαστεί στην αναζήτηση της δικής του ελευθερίας
Δεν ξέρω το χρόνο που θα χρειαστώ για να χτίσω καινούργια τείχη
Αναρωτιέμαι μήπως είναι καλύτερη η ζωή χωρίς τείχη και καλομελετημένα σχέδια
Η νύχτα κύλησε και ήρθε το φως της ημέρας καρφωμένη μέσα σε αυτό το αναπάντητο
ερώτημα……

Κ.Αλεξία