Η γνωστή βαριά μελαγχολία. Μελαγχολική μελαγχολία. Που ξέρεις πολύ καλά οτι θα φύγει τι στιγμή που η ζωή, ξανά, θα σε απορροφήσει στους ρυθμούς της. Ηθελημένα άραγε η θα αφεθείς εσκεμμένα για να της ξεφύγεις; Ηδονική, αυτοκαταστροφική, μίζερη, σωτήρια δεν έχεις ιδέα τι είναι. Δεν έχεις ιδέα αν σου ανοίγει δρόμο για την μελλοντική σου ψυχανάσταση ή προς το μνήμα. Την αφήνεις να σε κυριέψει ενώ σαν νάρκισσος απολαμβάνεις, αυτοικανοποιημένος το αποτέλεσμά της πάνω στις ίνες του προσώπου σου. Όταν έχει καιρό να σε επισκεφτεί σε λυπεί απεγνωσμένα. Αυτό που σίγουρα τη σκοτώνει είναι όλα αυτά τα παραπάνω λόγια. Τη σκότωσα. Γιατί; Θα ξανάρθει; Να ξανάρθει; Ποιός ξέρει...
'
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου