Ξεροκαλαμιές στο δρόμο. Στο γνώριμο δρόμο που αργά ή γρήγορα θα συναντώ. Μονοπάτι βατό μα και άγριο με την ατέλειωτη σκιά κάποιας τυχαίας μάλλον ξεροκαλαμιάς απάνω στο κεφάλι. Πορεία προς τον - ποιος ξέρει;- προορισμό.
Τούτο το κινούμενο κορμί, δικό μου θαρρώ, βαδίζει αλαφρά σαν να συμφωνεί με κάποιο χορευτικό μοτίβο αρχέγονης μουσικής. Με άτακτους χρονικά συνοδοιπόρους. Χωρίς συνοδοιπόρους. Το εντός φορτίο δείχνει καλό και σπάνιο. Σε άλλα μάτια, μάλλον γαλανά ή μελιά, βαρύ και κουραστικό. Ίσως τυλιγμένο καλά με μια αβάσταχτη αταραξία και πραότητα. Τέτοια που ξέρει καλά να δημιουργεί σαματά ή και πόνο.
Αόρατα συνοδευτική πορεία. Ασυνόδευτη. Θα φταίει λες το ξεροκάλαμο ή το φορτίο;
Οπωσδήποτε τα πόδια ενός αόρατου συνοδοιπόρου δε διαισθάνονται το κινούμενο χορευτικά κορμί. Ατενίζουν τον άγνωστο προορισμό μετρώντας βήματα, πόντους κι αισθήματα με το ζύγι.
Και τότε είναι που γελιέμαι. Θα δω-το νιώθω- το αόρατο να παίρνει σάρκα. Μα ευθύς συνέρχομαι. Τι λέω επιτέλους; Τι νομίζω;
Μηδέν, Μηδέν. Οι ξεροκαλαμιές λυσσομανούν κι εν τέλει μένουν. Οι αόρατοι δε σηκώνουν φορτία.
Γ.Δχ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου