Ζεστασιά

Γυρνώ στο πλάι.
Τα γόνατα ενώνω κι αργά στο στήθος μου τα σφίγγω.
Το κεφάλι με πείσμα- με πείσμα περισσό-
αναγκάζω να ακουμπά ανάμεσά τους.
Μέχρι που ο λαιμός μου αντιδρά αγκομαχώντας από πόνο.

Γυρεύω την κοινή κοίτη της Μοναξιάς των ανθρώπων.
Ζεστασιά, ω ναι, ψάχνω και Ζεστασιά.

Μονάχα στην κοίτη της Μοναξιάς βρίσκεις Ζεστασιά
θυμάμαι, να μου ψιθυρίζει ένας παππούς παλιά·
την ώρα που ξεψυχούσε στο διπλανό κρεββάτι.

Στο αιώνιο καλό λοιπόν
εκεί στις εκβολές της Μοναξιάς
ψυχή μου θα βρεις κρύο.

Στο αιώνιο κακό
στου φράγματος τον εξαναγκασμένο συχνωτισμό
φωτιά που θα σε κάψει.

Μονάχα η ζωή, μέσα απ' το παιχνίδισμα της
ελεύθερο σε αφήνει να πλαγιάσεις
στου ποταμιού την κοίτη.

Τεντώνω τα πόδια νευρικά.
Εξαντλημένος. Ιδρωμένος. Σηκώνομαι.